Γιατί πήγα Αμερική
[Εδώ θα ήθελα να σημειωθεί ότι δεν έχω γράψει άρθρο ή κάτι σχετικό στα Ελληνικά εδώ και πολύ καιρό.. οπότε συγχωρέστε με εάν υπάρχουν κάποια λάθη.]
Πλέον έχω γυρίσει στην Ελλάδα. Η προπόνηση και η αποκατάσταση είναι οι δύο πιο βασικές ασχολίες της ημέρας μου.
Ναι, είμαι και εγώ μία απο τις πολλές αθλήτριες που έχει ως στόχο την συμμετοχή στους Ολυμπιακούς αγώνες του Τόκυο 2020.
Όπως έχετε ήδη υποψιαστεί λόγω τίτλου, για αρχή θα σας μιλήσω για την Αμερική (ΗΠΑ)..
Πριν από λίγες μέρες βρέθηκα ξανα σε μια γνώριμη πόλη, στην Αθήνα της Τζορτζια (Athens, Georgia). Με το που πάτησα το πόδι μου στην Πανεπιστημιούπολη θυμήθηκα όλες τις σκληρές προπονήσεις, τις ατελείωτες ώρες που πέρασα διαβάζοντας… αλλά και τους λόγους που με οδήγησαν στο να να πάρω την απόφαση και να φύγω…
Δεν σας το κρύβω, μπορεί να ηταν μια άπο τις πιο δύσκολες αποφάσεις που πήρα αλλα ταυτόχρονα και μια απο τις πιο σωστές.
Μέσα σε τεσσερα χρονια, όχι μονο βελτίωσα το ατομικό μου ρεκόρ, πήρα πτυχίο αλλά επίσης… Αρπαξα καθε ευκαιρια που προσφέρει η Αμερική απο τα μαλλιά.
Οι γονείς μου αλλα και η προπονητρια μου (Ιωάννα Σιώμου) απο την αρχή μου έκαναν ξεκάθαρο οτι ο αθλητισμός διαρκεί μόνο για λίγα χρονια.. και οτι η μόρφωσή μου προέχει!
Όπως όλοι γνωρίζουμε στην Ελλάδα για να βγάλεις μια Σχολή αλλά και να κάνεις σώστο πρωταθλητισμό θα βασανιστείς πρώτα, και στο τέλος μάλλον θα καταλήξεις να παραμελήσεις το ένα ή το άλλο. (Είναι ελάχιστες οι εξαιρέσεις αθλητών που γνωρίζω να έχουν καταφέρει και τα δύο). Σε αντίθεση, στην Αμερική το σύστημα σε βοηθάει να επιτύχεις και στους δυο τομεις.
Για παράδειγμα στην αρχή κάθε εξαμήνου ήδη ξέρεις τις ημερομηνίες που θα χάσεις μάθημα λόγω αγώνων. Εαν κάποιο τεστ συμπίπτει με αγώνα τότε ο καθηγητής σου και έσυ επιλέγετε μαζί μια λύση. Είτε παίρνεις το τεστ νωρίτερα ή στελνουν μαζι με την ομάδα εναν υπεύθυνο του πανεπιστημίου μαζί με το τεστ. Επίσης όταν λείπαμε από το μάθημα, το athletic department έστελνε cameraman στην τάξη, και εμείς παίρναμε το βίντεο του μαθήματος μέσω email αργότερα. Οπουδήποτε και αν ταξίδευε η ομάδα για αγώνες δεν χαναμε μάθημα, ούτε εξετάσεις.
Δεν θα σας κρύψω οτι δεν ήμουν ιδιαίτερα καλή μαθήτρια στο σχολείο. Αν θυμάμαι καλά αποφοίτησα το Λύκειο με μέσο όρο κάτω απο 13.
Σε αντίθεση, από το Πανεπιστήμιο της Τζορτζια αποφοίτησα με 4.0 GPA (με άριστα δηλαδη). Όχι, δεν ήμουν τέλεια μαθήτρια, ούτε άλλαξα μέσα σε μία μέρα!
Το σύστημα, οι άνθρωποι αλλά και η κουλτούρα σε αναγκάζουν να είσαι καλύτερος μαθητής. Τι εννοώ: το αθλητικό τμήμα του πανεπιστημίου είχε ένα μοτο “είσαι μαθητής πρώτα και μετά αθλητής.” Εαν δεν ήσουν επαρκής στις μαθητικές σου υποχρεώσεις τότε δεν μπορούσες να συμμετάσχεις σε αγώνες με το Πανεπιστήμιο. Έτσι λοιπόν αναγκαστικά γίνεσαι τουλάχιστον μέτριος μαθητής… Απο την άλλη αν ήσουν καλός μαθητής σε κάθε Athletic Banquet που είχε το Πανεπιστήμιο πάντα αναγνώριζαν και βράβευαν τους καλύτερους μαθητές-αθλητές, είτε με απλά βραβεία είτε με χρηματικά. Καλό το κίνητρο ε?
Νομίζω δεν χρειάζεται να αναφέρω τις απίστευτες εγκαταστάσεις, τα μηχανήματα και την ποιότητα προπόνησης που προσφέρουν…
Στην Ελλάδα κάθε φορά που πάω στο γήπεδο δεν ξέρω αν θα έχει κρύο ή ζέστη μέσα στον κλειστό, αν θα έχει καλή μπάρα διαθέσιμη για να κάνω βάρη ή εάν θα βρούμε όλο τον εξοπλισμό που χρειαζόμαστε για την προπόνηση γενικά. Υπάρχουν και χειρότερα, το ξέρω! Και τώρα, μετά από τόσους μήνες έχω συνηθίσει και δεν μου φαίνεται περίεργο που στα βάρη για παράδειγμα έχει τόσο κρύο που δεν μπορώ να βγάλω ούτε την ζακέτα μου.
Σε αντίθεση, στην Αμερική δεν νομίζω να με απασχόλησε ποτέ τίποτα πέρα από το πόσο δύσκολη είναι η προπόνηση, πόση ώρα θα περάσω στο φυσικοθεραπευτήριο και αν θα αργήσω στο μάθημα. Όλα τα άλλα είναι έτοιμα για εσένα. Ο κύριος Πέτρος Κυπριανού (αρχιπροπονητης της ομάδας στίβου στο Τζόρτζια) φρόντιζε πάντα να μην μας λείψει τίποτα.
Τέλος, αυτό που με επηρέασε παραπάνω εμένα προσωπικά ήταν οι συναθλητές-τριες μου! Όταν έφυγα από Ελλάδα ήμουν από τις καλύτερες υψίστριες στη χώρα. Όταν πάτησα το πόδι μου στην Αμερική συνειδητοποίησα πως ήμουν μια από τις …χειρότερες άλτριες εκεί. Στην αρχή ήταν περίεργα αλλά όταν είσαι περιτριγυρισμένος από καλούς αθλητές, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να πιεστείς και να ακολουθήσεις.
Τα παραπάνω δεν γράφτηκαν για να τονίσω τα κακά του Ελληνικού αθλητισμού.. Γράφτηκαν για να βοηθήσουν ίσως ένα νέο παιδί που και αυτό είναι μπερδεμένο και δεν ξέρει τι να κάνει και τι το περιμένει στην Αμερική.
Φεύγοντας για την Αμερική όμως πρέπει να έχεις ένα πράγμα στο μυαλό σου.. ότι όλα αυτά είναι προσωρινά.. Είναι για τη διάρκεια της φοιτητικής σου ζωής, οπότε εκμεταλλεύσου τα όσο το περισσότερο μπορείς και άρπαξε κάθε ευκαιρία που προσφέρει η Αμερική.. και είναι πολλές!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου