Το παγκόσμιο ρεκόρ στο μήκος

Το διατηρεί ο Μάικ Πάουελ και φέτος, στις 30 Αυγούστου, θα συμπληρωθούν 26 χρόνια από την επίτευξή του, μιας και έγινε το 1991, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του Τόκιου. Η νίκη του Αμερικανού άλτη ήταν μία έκπληξη, καθώς επετεύχθη απέναντι στον Καρλ Λιούις, ο οποίος είχε ήδη πάρει 2 σερί χρυσά ολυμπιακά μετάλλια στο αγώνισμα και του έμελλε να πάρει άλλα 2, φθάνοντας τα 4 διαδοχικά. Θα μπορούσε να γίνει σε ένα ποσοστό, μόνο, κατανοητό το κατόρθωμά του με την αναφορά ότι ουδείς στη σύγχρονη ιστορία των Ολυμπιακών έχει κατακτήσει το χρυσό στο μήκος πάνω από... μία συνεχόμενη φορά.

Ο Λιούις είχε βάλει τη νίκη στο Παγκόσμιο στις ράγες, κάνοντας έναν από τους πλέον αξιομνημόνευτους αγώνες που μπορείς να θυμηθείς από αθλητή: Με τα 8,68μ. στην πρώτη προσπάθεια μπήκε πολύ γρήγορα μπροστά στον αγώνα, αλλά τα 8,54μ. του Πάουελ στο δεύτερο άλμα τον ανησύχησαν. Ο Λιούις έκανε άκυρο το δεύτερο και έπειτα εξαπέλυσε την πιο μανιασμένη επίθεση που έχει γίνει ποτέ στο σκάμμα: 8,83μ. στο τρίτο, 8,91μ. στο τέταρτο, επίδοση που δεν μέτρησε για παγκόσμιο ρεκόρ, εξαιτίας του ευνοϊκού ανέμου και 8,87μ. στο πέμπτο!
Ο Πάουελ έκανε 8,29μ. στο τρίτο και είχε άκυρη προσπάθεια στο τέταρτο. Μόνο που στο πέμπτο πήρε φόρα και... εξαφανίστηκε, 8,95μ. Το εκπληκτικό, ωστόσο, είναι, ότι ο Λιούις βρήκε το κουράγιο και στην έκτη προσπάθειά του έκανε 8,84μ.! Είχε τέσσερα άλματα πάνω από 8,80μ. και ένα στα 8,68μ. Η χειρότερη προσπάθειά του θα του έδινε το χρυσό σε όλους τους Ολυμπιακούς, πλην εκείνων το 1968 στο Μεξικό, που κέρδισε ο Μπομπ Μπίμον με 8,90μ. και εκείνων 20 χρόνια αργότερα, το 1988 στη Σεούλ, όταν ο ίδιος πήρε το χρυσό με άλμα στα 8,72μ.
Συσχέτιση μύθου-πραγματικότητας: 3,5/10. Για τους 35άρηδες και τους 40άρηδες που θεωρούσαν αραχνιασμένο το ρεκόρ του Μπομπ Μπίμπον, τα 8,90μ. στους Ολυμπιακούς του Μεξικού, το 1968, ενδεχομένως να αποτελούσε έκπληξη το γεγονός ότι το ρεκόρ του Πάουελ έχει κρατήσει ήδη πέντε χρόνια περισσότερα και πάει για το έκτο. Ο Λιούις, ωστόσο, έπρεπε να κερδίσει εκείνο τον αγώνα. Έκανε πέντε εξοργιστικά μακριά άλματα μέσα σε μία ώρα και έχασε από ένα άλμα του αντιπάλου του το οποίο ήταν προσευχή και δεν είχε σχέση με τα προηγούμενα. Ο Πάουελ ήταν πολύ καλός αθλητής, 'ασημένιος' ολυμπιονίκης στη Σεούλ και, ένα χρόνο αργότερα, στη Βαρκελώνη, αλλά εκείνος ο συγκεκριμένος αγώνας ήταν ένα απίθανο παραμύθι.

www.sport24.gr