Την Κυριακή το βράδυ, την ώρα που θα αρχίσουν να σβήνουν οι προβολείς στο Παγκρήτιο στάδιο, ένα τεράστιο κεφάλαιο θα έχει κλείσει. Για εκείνον, μία πορεία 18 χρόνων θα έχει φτάσει στον τερματισμό. Και η Εθνική ομάδα θα αποχαιρετά έναν από τους σπουδαιότερους αθλητές που είχε την τύχη να γνωρίσει ο ελληνικός στίβος.
Δεν είναι ένα ξαφνικό αντίο. Ο Περικλής Ιακωβάκης και αυτή τη φορά τα είχε προγραμματίσει όλα πολύ προσεκτικά. Και ο επίλογός του με τα γαλανόλευκα θα γραφτεί στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Ομάδων που θα γίνει το σαββατοκύριακο στο Ηράκλειο. Από εκεί και πέρα θα απομένει μόνο η τελευταία του υπόκλιση, στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα.
Λίγες ώρες πριν από την τελευταία του εμφάνιση με τη φανέλα της Εθνικής ομάδας, για εκείνον τα πάντα είναι όπως μία οποιαδήποτε κούρσα. «Καμία συγκίνηση, απολύτως. Το έχω ξεπεράσει πια. Δεν υπάρχει άγχος. Περιμένω να δω πώς θα τρέξω», λέει ο πρωταθλητής των 400Μ
. εμπόδια. Όλα ξεκίνησαν για αυτόν το 1997. Ο τότε αρχιπροπονητής, Οδυσσέας Παπατώλης, τον φώναξε κάποια στιγμή και του είπε: «Μικρέ, έλα να σου πω, τον Ιούνιο τρέχεις στο Μόναχο, έχουμε Μπρούνο Ζάουλι», θυμάται ακόμη ο Ιακωβάκης.
Ήταν στη Σούπερ Λίγκα και ο 18χρονος ακόμη τότε Περικλής, τη χρονιά που ακόμη έδινε για δεύτερη φορά Πανελλήνιες εξετάσεις, κλήθηκε να φορέσει για πρώτη φορά στη ζωή του να μπει σε Εθνική ομάδα ανδρών και να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στα 400 μέτρα.
«Μπροστά μου είχα τον Roger Black. Και στην εκκίνηση έφυγε ο άτιμος… σφαίρα. Εγώ ήμουν ένα αδύνατο παιδάκι και αυτός έμοιαζε θηρίο», λέει για τον Βρετανό που ένα χρόνο νωρίτερα είχε πάρει το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς αγώνες.
Έτρεμαν άραγε τότε τα πόδια του; «Πήγα με απόλυτο σεβασμό για τους αντιπάλους μου. Ποιος φόβος; Τελευταίος βγήκα! Όγδοος… έβρεχε κιόλας», παραδέχεται γελώντας. «Σίγουρα ήμουν λίγο… ψαράκι στην ομάδα, που ήταν πολύ καλή τότε», προσθέτει.
Από τότε ακολούθησαν αμέτρητες συμμετοχές με την Εθνική ομάδα. Σε Ευρωπαϊκό Κύπελλο ή Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Ομάδων όπως μετονομάστηκε- από το 1997 έχει λείψει μόνο δύο χρονιές εξαιτίας τραυματισμού- σε Ευρωπαϊκά και Παγκόσμια πρωταθλήματα και βέβαια Ολυμπιακούς αγώνες.
Παραδέχεται ότι δεν έχει μετρήσει ποτέ τις φορές που έβαλε τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. ΑΝ
τα μετρούσα όπως στο ποδόσφαιρο- κάθε κούρσα ξεχωριστά- θα ξεπερνούσα τις 100», λέει γελώντας, αφού στο βιογραφικό του υπάρχουν σχεδόν όλες οι διοργανώσεις στις οποίες μπορεί να τρέξει ένας αθλητής 400 μ. εμπόδια. Με εξαίρεση το Βαλκανικό πρωτάθλημα Ανδρών/ Γυναικών. «Έχω τρέξει μόνο μία φορά στη διοργάνωση, ως Παίδας, στο Βουκουρέστι όπου είχα κερδίσει 400 μ. και ως μέλος της 4Χ400 μέτρα. Από τότε, δεν έτυχε να ξανατρέξω στους αγώνες». Από αυτή τη… θάλασσα αναμνήσεων με τα γαλανόλευκα, αμέτρητες οι καλές στιγμές. Δεν διστάζει να ξεχωρίσει εκείνες που θυμάται πιο έντονα όμως. «Το χάλκινο μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Παρίσι το 2003, το Ανσί το 1998 όπου κέρδισα το Παγκόσμιο Εφήβων/ Νεανίδων και βέβαια στο Γκέτεμποργκ, το χρυσό στο Ευρωπαϊκό το 2006. Πολύ θετικές αναμνήσεις έχω όμως και από το Παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Βερολίνο, το 2009, όπου ήταν να μην αγωνιστώ και τελικά πήρα την πέμπτη θέση».
Αυτή η υπέροχη πορεία όμως είχε και τις δύσκολες στιγμές της. «Οι χειρότερες αναμνήσεις μου ήταν σίγουρα από τους Ολυμπιακούς αγώνες. Στην Αθήνα και το Πεκίνο ήμουν τραυματίας και τις δύο φορές. Ειδικά στην Αθήνα, μία χρονιά μετά από το μετάλλιο στο Παγκόσμιο ήμουν φαβορί», θυμάται.
«Είμαι πλήρης αποτυχιών και επιτυχιών», προσθέτει όμως. Θα άλλαζε κάτι αν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω; Δεν κρύβει ότι πλέον σκέφτεται ότι θα έπρεπε να «αφήσει» το 2011, για να ξεπεράσει τα προβλήματα και να στραφεί στους Ολυμπιακούς αγώνες της επόμενης χρονιάς. «Αλλά δεν έχει νόημα, μπορεί τα πράγματα να γίνονταν καλύτερα ή χειρότερα», προσθέτει.
Όλα αυτά τα χρόνια έχει τρέξει κόντρα σε άπειρους αθλητές. Υπήρχε όμως κάποιος αντίπαλος που να τον… έφτιαχνε περισσότερο όταν τον αντιμετώπιζε; «Έχω τρέξει με διαφορετικές γενιές αθλητών, από τον Stephane Diagana και τον Fabrizio Mori, μέχρι τη δική μου γενιά και την τωρινή που αφήνω πίσω μου φεύγοντας. Σίγουρα ο Felix Sanchez ήταν από τους καλύτερους αθλητές της δεκαετίας, ο Bershawn Jackson τρομερό ταλέντο, ο Κerron Clement επίσης… Πολλοί αθλητές. Έπεσα σε μία εποχή με υψηλό επίπεδο. Εποχές που χρειαζόταν 48.20 για την πρόκριση σε τελικό και τώρα με τέτοια επίδοση μπορεί να πάρει κανείς μετάλλιο».
Το «κοντέρ» του έχει γράψει αμέτρητες κούρσες, σε κάθε γωνιά της Γης. Υπάρχουν κάποιες όμως που δεν ξεχνά. Ποιες είναι αυτές που έχει παρακολουθήσει πιο πολλές φορές;
«Πολλές φορές έχω δει την κούρσα τον τελικό στο Παρίσι, τη νίκη στο Ευρωπαϊκό και εκείνη του πανελληνίου ρεκόρ», λέει για το εκπληκτικό 47.82 που είχε πετύχει το 2006 στην Οσάκα. Μία επίδοση που τον φέρνει στην τέταρτη θέση των καλύτερων αθλητών όλων των εποχών στην Ευρώπη και την 27η θέση στην αντίστοιχη παγκόσμια λίστα.
«Μία από τις πιο ωραίες κούρσες μου σε τεχνική και ψυχολογία ήταν εκείνη στο Golden League της Ζυρίχης, το 2006, μία εβδομάδα μετά από το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα», συμπληρώνει. «Πολύ σωστή κούρσα, έκανα την επίδοση που έπρεπε να βγάλω στον τελικό του Ευρωπαϊκού. Εκεί όμως τρελάθηκα, πέρασα πιο γρήγορα, έσκασα στο τέλος… Μία εβδομάδα μετά, με πιο σωστά περάσματα έβγαλα αυτή την επίδοση στη Ζυρίχη που είναι από τα αγαπημένα μου μίτινγκ, με εκπληκτική ατμόσφαιρα. Πάντα όταν έτρεχα εκεί έτρεχα καλά», λέει για το 47.92 που είχε πετύχει τότε και αποτελεί τη δεύτερη καλύτερη επίδοση της καριέρας του, μετά από το πανελλήνιο ρεκόρ.
Μετάλλια, συμμετοχές στο υψηλότερο επίπεδο, διακρίσεις, βαθμοί για την εθνική ομάδα ρεκόρ… Ο Περικλής Ιακωβάκης τα έζησε όλα. Το μόνο που απομένει τώρα, είναι να γράψει τον δικό του επίλογο με τα γαλανόλευκα, στο Ηράκλειο…
Ρούλα Βλασσοπούλου
Πηγή: stivoz.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου