Ένα ακόμη Πανελλήνιο πρωτάθλημα κλειστού στίβου πέρασε, με τα ωραία του και τα άσχημά του, όπως πάντα. Επιδόσεις, πανελλήνια ρεκόρ, οι γνωστοί πρωταγωνιστές μαζί με μερικές υποσχέσεις για το μέλλον και οι γνωστές άδειες κερκίδες...
Δεν θέλω να σταθώ σε όλα αυτά όμως, παρά σε κάποια σχόλια που διάβασα στο Facebook, για μία τηλεοπτική στιγμή αυτού του διημέρου. Όταν δόθηκε το μικρόφωνο για δηλώσεις στον Περικλή Ιακωβάκη μετά από την κούρσα των 400 μ., όπου είχε τερματίσει δεύτερος πίσω από τον Πέτρο Κυριακίδη. Πολλοί μίλησαν για αδικία στο πρόσωπο του νικητή, εξέφρασαν αγανάκτηση γιατί για μία ακόμη φορά μίλησε ο Ιακωβάκης που τόσες φορές τον έχουν να κάνει δηλώσει και άλλα τέτοια.
Όλοι αυτοί που αντέδρασαν ξεχνούν μία βασική λεπτομέρεια. Η τηλεόραση και γενικά τα ΜΜΕ δεν δημιουργούν αθλητές. Αυτοί φτιάχνονται στα στάδια, με ατελείωτες ώρες δουλειάς των ίδιων και των προπονητών τους. Και όταν αυτοί ξεχωρίσουν, πετύχουν κάτι καλό, τα ΜΜΕ απλά αναδεικνύουν τους πρωταγωνιστές και τις μεγάλες προσωπικότητες του αθλητισμού- ή τουλάχιστον αυτό οφείλουν να κάνουν. Και στην περίπτωση αυτή, το έπραξαν.
Η νίκη στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα δεν συνεπάγεται και δηλώσεις στην τηλεόραση. Ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε το ένα να σημαίνει και το άλλο. Δεν είναι ένα... έξτρα μετάλλιο. Και πέρα από όλα τα άλλα, δεν βοηθάει τον στίβο. Όπως δεν τον βοηθάει το να μεταδίδει η τηλεόραση εγχώριους αγώνες με τραγικά χαμηλό αγωνιστικό επίπεδο όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια, απλά για να τους δείχνει, αποτελώντας ουσιαστικά δυσφήμιση για το άθλημα. Όπως βέβαια δεν βοηθάει το να μεταδίδεται το Πανελλήνιο πρωτάθλημα σε μαγνητοσκόπηση, όπως έγινε την Κυριακή, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Για να προλάβω κάποιους, δεν υποβαθμίζω σε καμία περίπτωση την προσπάθεια του Πέτρου Κυριακίδη και του προπονητή του, ούτε την επιτυχία της νίκης του στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και κυρίως επί του Περικλή Ιακωβάκη, ενός κεφαλαίου για τον ελληνικό αθλητισμό, ακόμη κι αν είναι πλέον στο κατώφλι της αποχώρησης.
Αντιθέτως, σέβομαι κάθε αθλητή που είτε κέρδισε, απλά έτρεξε ή προπονήθηκε για αυτούς τους αγώνες κι ας μην κατάφερε να πάρει μέρος τελικά σε αυτούς. Σέβομαι κάθε αθλητή που πατά το πόδι του σε ένα στάδιο και αποφασίζει να θυσιάσει κάτι άλλο από τη ζωή του για να «χτίσει» με ιδρώτα τα όποια όνειρα κάνει. Τα όνειρα να γίνει Περικλής Ιακωβάκης. Γιατί ένα παιδί που μπαίνει σήμερα στο στάδιο, θα θέλει να γίνει Περικλής Ιακωβάκης, Κώστας Φιλιππίδης, Λούης Τσάτουμας, Νικόλ Κυριακοπούλου ή Κώστας Δουβαλίδης. Αυτοί είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, αυτούς ξέρει και αυτούς θέλει να μιμηθεί.
Κάποτε, η Βούλα ήταν η Πατουλίδου, ο Λάμπρος, ήταν ο Παπακώστας, η Νίκη ήταν η Μπακογιάννη και η Ξάνθου. Ήταν μερικοί μόνο από τους αθλητές που γνώριζαν άνθρωποι που δεν ήταν από εκείνους που θυμούνται πανελλήνια ρεκόρ, ή δεν χάνουν ποτέ εγχώριο πρωτάθλημα. Τους αναγνώριζαν όταν τους έβλεπαν στην τηλεόραση, τους άκουγαν με προσοχή και καμιά φορά ξενυχτούσαν για να τους δουν να αγωνίζονται, όταν το μεγάλο ραντεβού της χρονιάς ήταν σε... ανάποδες ώρες. Και αν τους πετύχαιναν στο... ζάπινγκ, σε ένα στάδιο κλειστό ή ανοιχτό, σταματούσαν για να χαζέψουν και το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ή το ελληνικό μίτινγκ που είχαν πετύχει τυχαία στην τηλεόραση.
Τέτοιους αθλητές δεν έχουμε πλέον πολλούς. Ο Ιακωβάκης, που φεύγει κι αυτός φέτος, είναι ένας από τους λίγους που αναγνωρίζει ο κόσμος. Και ένας από τους ακόμη λιγότερους που ως προσωπικότητες κάνουν... κλικ στον κόσμο.
Ο στίβος όμως, που βλέπει το ενδιαφέρον να πέφτει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τέτοιους αθλητές χρειάζεται για να κερδίσει τη μάχη. Άτομα που μπορούν να πρωταγωνιστήσουν εντός του αγωνιστικού χώρου και στη συνέχεια εκτός αυτού. Προσωπικότητες που θα μπουν μπροστά, θα εμπνεύσουν και θα κερδίσουν το ενδιαφέρον ακόμη και κάποιου αδιάφορου έως τώρα φιλάθλου, ο οποίος προσπερνά χωρίς δεύτερη ματιά ότι δεν είναι τεράστια επιτυχία ή δεν του θυμίζει κάτι από παλιότερη επιτυχία.
Για αυτό, μικρόφωνο παρακαλώ μόνο σε κάθε Περικλή ή στον Φιλιππίδη, τον Τσάτουμα, την Στεφανίδη, την Κυριακοπούλου. Που μπορούν να γίνουν ο Κώστας, ο Λούης, η Κατερίνα και η Νικόλ για τον... άσχετο με το στίβο κόσμο.
Πηγή: stivoZ.gr
Δεν θέλω να σταθώ σε όλα αυτά όμως, παρά σε κάποια σχόλια που διάβασα στο Facebook, για μία τηλεοπτική στιγμή αυτού του διημέρου. Όταν δόθηκε το μικρόφωνο για δηλώσεις στον Περικλή Ιακωβάκη μετά από την κούρσα των 400 μ., όπου είχε τερματίσει δεύτερος πίσω από τον Πέτρο Κυριακίδη. Πολλοί μίλησαν για αδικία στο πρόσωπο του νικητή, εξέφρασαν αγανάκτηση γιατί για μία ακόμη φορά μίλησε ο Ιακωβάκης που τόσες φορές τον έχουν να κάνει δηλώσει και άλλα τέτοια.
Όλοι αυτοί που αντέδρασαν ξεχνούν μία βασική λεπτομέρεια. Η τηλεόραση και γενικά τα ΜΜΕ δεν δημιουργούν αθλητές. Αυτοί φτιάχνονται στα στάδια, με ατελείωτες ώρες δουλειάς των ίδιων και των προπονητών τους. Και όταν αυτοί ξεχωρίσουν, πετύχουν κάτι καλό, τα ΜΜΕ απλά αναδεικνύουν τους πρωταγωνιστές και τις μεγάλες προσωπικότητες του αθλητισμού- ή τουλάχιστον αυτό οφείλουν να κάνουν. Και στην περίπτωση αυτή, το έπραξαν.
Η νίκη στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα δεν συνεπάγεται και δηλώσεις στην τηλεόραση. Ή τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε το ένα να σημαίνει και το άλλο. Δεν είναι ένα... έξτρα μετάλλιο. Και πέρα από όλα τα άλλα, δεν βοηθάει τον στίβο. Όπως δεν τον βοηθάει το να μεταδίδει η τηλεόραση εγχώριους αγώνες με τραγικά χαμηλό αγωνιστικό επίπεδο όπως γίνεται τα τελευταία χρόνια, απλά για να τους δείχνει, αποτελώντας ουσιαστικά δυσφήμιση για το άθλημα. Όπως βέβαια δεν βοηθάει το να μεταδίδεται το Πανελλήνιο πρωτάθλημα σε μαγνητοσκόπηση, όπως έγινε την Κυριακή, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.
Για να προλάβω κάποιους, δεν υποβαθμίζω σε καμία περίπτωση την προσπάθεια του Πέτρου Κυριακίδη και του προπονητή του, ούτε την επιτυχία της νίκης του στο Πανελλήνιο πρωτάθλημα και κυρίως επί του Περικλή Ιακωβάκη, ενός κεφαλαίου για τον ελληνικό αθλητισμό, ακόμη κι αν είναι πλέον στο κατώφλι της αποχώρησης.
Αντιθέτως, σέβομαι κάθε αθλητή που είτε κέρδισε, απλά έτρεξε ή προπονήθηκε για αυτούς τους αγώνες κι ας μην κατάφερε να πάρει μέρος τελικά σε αυτούς. Σέβομαι κάθε αθλητή που πατά το πόδι του σε ένα στάδιο και αποφασίζει να θυσιάσει κάτι άλλο από τη ζωή του για να «χτίσει» με ιδρώτα τα όποια όνειρα κάνει. Τα όνειρα να γίνει Περικλής Ιακωβάκης. Γιατί ένα παιδί που μπαίνει σήμερα στο στάδιο, θα θέλει να γίνει Περικλής Ιακωβάκης, Κώστας Φιλιππίδης, Λούης Τσάτουμας, Νικόλ Κυριακοπούλου ή Κώστας Δουβαλίδης. Αυτοί είναι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές, αυτούς ξέρει και αυτούς θέλει να μιμηθεί.
Κάποτε, η Βούλα ήταν η Πατουλίδου, ο Λάμπρος, ήταν ο Παπακώστας, η Νίκη ήταν η Μπακογιάννη και η Ξάνθου. Ήταν μερικοί μόνο από τους αθλητές που γνώριζαν άνθρωποι που δεν ήταν από εκείνους που θυμούνται πανελλήνια ρεκόρ, ή δεν χάνουν ποτέ εγχώριο πρωτάθλημα. Τους αναγνώριζαν όταν τους έβλεπαν στην τηλεόραση, τους άκουγαν με προσοχή και καμιά φορά ξενυχτούσαν για να τους δουν να αγωνίζονται, όταν το μεγάλο ραντεβού της χρονιάς ήταν σε... ανάποδες ώρες. Και αν τους πετύχαιναν στο... ζάπινγκ, σε ένα στάδιο κλειστό ή ανοιχτό, σταματούσαν για να χαζέψουν και το Πανελλήνιο πρωτάθλημα ή το ελληνικό μίτινγκ που είχαν πετύχει τυχαία στην τηλεόραση.
Τέτοιους αθλητές δεν έχουμε πλέον πολλούς. Ο Ιακωβάκης, που φεύγει κι αυτός φέτος, είναι ένας από τους λίγους που αναγνωρίζει ο κόσμος. Και ένας από τους ακόμη λιγότερους που ως προσωπικότητες κάνουν... κλικ στον κόσμο.
Ο στίβος όμως, που βλέπει το ενδιαφέρον να πέφτει σε ευρωπαϊκό επίπεδο, τέτοιους αθλητές χρειάζεται για να κερδίσει τη μάχη. Άτομα που μπορούν να πρωταγωνιστήσουν εντός του αγωνιστικού χώρου και στη συνέχεια εκτός αυτού. Προσωπικότητες που θα μπουν μπροστά, θα εμπνεύσουν και θα κερδίσουν το ενδιαφέρον ακόμη και κάποιου αδιάφορου έως τώρα φιλάθλου, ο οποίος προσπερνά χωρίς δεύτερη ματιά ότι δεν είναι τεράστια επιτυχία ή δεν του θυμίζει κάτι από παλιότερη επιτυχία.
Για αυτό, μικρόφωνο παρακαλώ μόνο σε κάθε Περικλή ή στον Φιλιππίδη, τον Τσάτουμα, την Στεφανίδη, την Κυριακοπούλου. Που μπορούν να γίνουν ο Κώστας, ο Λούης, η Κατερίνα και η Νικόλ για τον... άσχετο με το στίβο κόσμο.
Πηγή: stivoZ.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου